Ters Köşeler

Amerika'da geçirdiğim 1,5 yıldan sonra, İsviçre en uzun kaldığım ikinci ülke olarak kişisel tarihime geçti - 3+4+4=11 gün. Onu geçtim, 2018 yılında birinci dünyada (Yunanistan'ı tabii ki saymıyorum) 5 ay içinde toplam 20 gün geçirmiş oldum. 13%, fena oran değil. Özellikle İsviçre'nin hem sık aralıklarla üst üste gelmesi, hem ülkenin hali tavrı güzelliği, hem eş durumundan daha "ev" hissettirmesiyle bir hayal aleminin içinde dolanıp durdum sanki. Özümsemeye, hissetmeye, anlamaya çalışarak. Belki gerçek olur mu diye tahayyül etmeye çalışarak. Bu seferki gidişimde hem şahsa, hem mekana fiziksel olarak özlem duyduğumu hissettim. Hava alanına inince ne yapacağımı daha bilir, "buralar benden sorulur" edasıyla, ve hatta "sen Hauptbahnhof'a inemeyeceksen eve kendim de gelebilirim" öz güveniyle hareket ettim. Telefonum bile hava alanının ücretsiz wifi'ına otomatik bağlandı, benim ufaktan bağlanmakta olduğumu hissedercesine. Hauptbahnhof

2018 yazı kadar karışık ve az tanıdık bir yaz daha geçirmedim. 2017 Kasım'ında hayatımızı değiştirebilecek bir karar evresinde olduğumuz için bütün yaz uçak bileti kampanyalarını pas geçmiştik. Yani, 8 yıldır yaptığım "6 ay önceden yaz planları" bu sene olmadı, olamadı. O ucuza alınan biletler, yazın tam giderayak "vay be, bileti x TL'ye almıştım, şimdi bilmemkaçx TL olmuş" sevinçleri hayal oldu. Sonra, pek sevgili hükümetimiz erken seçim diye tutturdu, yazın gözüne erken seçimi yapıştırdı. Bizim bahar seyahatlerimiz araya girdi. Şeker bayramında tatil 3,5 gün olup sevgilimin hemen öncesine İsviçre'de toplantısı çıkınca oradaki 9 güne bağlama planı da otomatik olarak buharlaştı, ben onunla birlikte gidip oraları bir göreyim dedim. Aralarda eve gitmek için 3 yere bilet aldık sadece, cuma-pazar. Ağustosun ikinci yarısında 4,5 gün izin alıp 2 hafta tatile çıkma imkanı vardı, geçen sene belki uzaklara, Amerika'ya gidilir dediğimiz ama yükselen