Ters Köşeler

Bitti mi sonunda? Kaç zamandır beklediğin, aylarca uğruna uğraştığın, didindiğin, günlerini gecelerini verdiğin, heyecanlandığın, korktuğun, sinirlendiğin, lanet ettiğin, sıkıntılandığın, umutlandığın, zorlandığın, eğlendiğin, yıprandığın, şaşırdığın, öğrendiğin, azar yediğin, övgü topladığın, sevdiğin, nefret ettiğin... Kaç zamandır dayandığım, heyecanlandığım, desteklediğim, üzüldüğüm, umutlandığım, gururlandığım, heyecanlandığım, kıskandığım, sevindiğim, korktuğum... O kadar istedim ki seni orada görmeyi! Kendini başka bir şekilde sınamanı. Yakalanması zor olan bir şansın peşinden koşup farklı bir yönünün keşfedilmesini, eğitilmesini, yoğrulmasını, parlamasını. Seni bir başkasının yerinde izlemeyi. Sana bir kez daha hayran olmayı. Kendini biraz daha aşmanı. Farklı bir yerden bakıp başka şeyler görmeni. Garip bir gurur, heyecan ve panikle yanında olmayı öyle istedim. Zor da olsa bazen, bitti bak. Büyük bir başarıyla hem de, anlatılacak bir sürü hikaye, izlenecek güzellikler,

Eskiden kalma bir sözün peşinden, biraz merak biraz endişeyle Hindistan yollarına düştük. Karar verme süreci bambaşka bir yazı konusu, oralara hiç girmeden anlatacağım 23 - 27 Ocak 2013'teki renkli insanların ülkesini. Bizimkisi internette, bloglarda, sözlüklerde "Hindistan" için her ne söyledilerse yalan çıkaran bir tecrübeydi. Uçağımızın azizliğinden ötürü yaklaşık bir gün gecikmeli de olsa (iyi tarafından bakalım - kısa da olsa Dubai gördük ve bir süre için gitmeye gerek yok listesine aldık), Hintli olmayan maksimum 10 kişinin olduğu Dubai-Cochin uçağıyla sabaha karşı Hindistan'a vardık. Gazete kaplı ahşap bankoların ardında, elinde bol mürekkepli damgalar olan memurların pasaport kontrolünden geçtik: "Vizeniz 31 Ocak'ta bitiyor, ona göre!"  Valizimizi beklerken, birkaç bandın olduğu salondaki onca hengamenin ve kalabalığın arasında yılbaşı süsleriyle bezeli ve televizyon satan freeshop gözümüze çarptı. Valizi alır almaz hem karambolden kurtulmak, h