Dövünün küçükler, övünün büyükler
Hiçbir zaman sosyal medyada cansiperane milli/dini bayram, örf, adet, anane savunuculuğu yapan biri olmadım. Gerçek hayatı boşverelim, zaten şu mecra için bile sosyal medya, gerçek hayattan daha gerçek. Ama 2017 yılının tam da Türkiye'nin kaderini belirleyebilecek nitelikteki referandumundan bir hafta sonraya denk gelen 23 Nisan'ı içimde yazmazsam çatlatacak kadar büyüdü. Ben küçükken, yani bu bayram daha çok benimken, bizim şehrin stadyumunda kutlama törenleri olurdu. Annem babam beni (sanıyorum okula gitmediğim yaşlardan başlayarak) elimden tutup tören izlemeye götürürdü. Annemle bir süre önceden başlayan "anne ne zaman kısa kollu giyicem?" pazarlıklarının geleneksel sonucu olarak sezonun ilk kısa kollusunu giyip, tişörtü ilk giyince "sizi çok özlemişim kollarım!" iç konuşmasını gerçekleştirmiş halde düşerdim stadyum yoluna. O stadyum törenlerinde (bir sene il çapında kazandığım bir ödülü almak dışında) hiç görev almadım, ama sanıyorum en az 5-6 sene i