Ters Köşeler

 15 Nisan 2020'de şöyle bir yazı kaleme almışım, burada dursun, kaybolmasın istedim... Bu dönemde eminim hepimiz en az bir “Koronavirüs’ten sonra dünya düzeni neye evrilir?” yazısı okumuşuzdur. Totatiler rejimler daha da güçlenecek diyen de var, bunun bir tür sosyal kırılım olacağından ve düzenin daha eşitlikçi, sosyal devleti ön plana çıkaracak bir yapıya dönüşeceğini savunan da... Peki bizim kendi dünyamız ne hale gelecek? Şu anki halden ne öğrendik, ne umarken ne bulduk, hayatı tartıp biçmeye fırsat yaratabildik mi?   Sosyal medyada muhtelif hesaplardan “bugün de sıkıntıdan ekmek yaptım, mantı açtım, bilmemkaçıncı dizimi bitirdim, evin otuzikibuçuk yıldır açılmayan dolaplarını temizledim, x gündür evden çıkmadım ve çıldırmak üzereyim” gönderilerini takip ederken içime kocaman bir “yetişememe” duygusu çörekleniyor. Gönül karantinacılığı günlerini evden çalışarak geçiren benim gibi beyaz yakalılar, özellikle de beyaz yakalı kadınlar için bu anlatılanlar başka bir evrenden...

11 Mart 2020: Türkiye'de ilk resmi Covid-19 vakasının açıklanmasının sene-i devriyesi. Aralık 2019'da Wuhan'da resmi olarak açıklanan ilk vakanın üstünden neredeyse 16 ay, işin Türkiye'de ciddiye binmesinin üstündense tam bir yıl geçti. Tam bir yıldır, Eylül ayında haftada bir olmak üzere beş kere ofise gitmemi saymazsak, evden çalışıyorum. Evden çalışmaktan tek bir gün bile yakınmadım, yorulmadım, sıkılmadım. Uzaktan çalışma sırasında ekibe dışarıdan ve içeriden yeni insanlar kattım, yeni işler devraldım; yine de ofise gitmemenin verimlilikten bir şey kaybettirdiğini hiç düşünmedim. Aksine, ilk günden beri değerini en çok bildiğim şeylerin başında olan yolda boşa geçen zamanı sabahları kaliteli uykuyla, akşamüstleri ise sporla ve erken yemek yiyebilme lüksüyle değerlendirdim. Pandemide korka korka iki ev taşıdık, iki terfi bir iş değişikliği kutladık, ailelerle daha fazla zaman geçirdik ve mezun olalı beri ilk defa bu kadar çok kere denize girdik.  Hastalığın yayılımıy...